Andrzej Seweryn

.01

Opis

Polski aktor, który zrobił zawrotną karierę we Francji, co dotąd nie udało się żadnemu z polskich artystów. Jego ojciec chciał, by został oficerem, bo wierzył, że zostanie generałem armii. Andrzej Seweryn już od najmłodszych lat wiedział, że to co chce robić w przyszłości z pewnością nie będzie miało nic wspólnego z planami taty. W liceum przyszły aktor brał udział w licznych przedstawieniach, nierzadko je także reżyserował. Seweryn jeszcze tego samego roku, gdy ukończył PWST (Państwową Wyższą Szkołę Teatralną) w Warszawie, został aresztowany przez komunistów za produkcję oraz dystrybucję ulotek, które były wymierzone przeciwko interwencji wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji. Na szczęście udało mu się wyjść z więzienia w miarę szybko dzięki amnestii z lipca następnego roku. Rozpoczął pracę w Teatrze Ateneum, gdzie grał w "Ślubach panieńskich" Fredry i dramatach współczesnych. Szybko zauważono jego talent. Zaczęły sypać się propozycje z radia, filmu, telewizji. Poszło szybko: Maks Baum w ekranizacji powieści "Ziemia obiecana” Wajdy, "Dyrygent" i kariera ruszyła z kopyta. Brak pokory i poczucie, że jego talent nie jest na miarę Polski spowodowały, że wyjechał do Francji. Aktorowi udało się również dzięki tej decyzji uciec od inwigilacji ze strony komunistycznej władzy w Polsce, a także wprowadzonego stanu wojennego. W Paryżu i Lyonie występował w teatrach i francuskich filmach. Pracował w grupie aktorskiej, wśród której byli przedstawiciele aż osiemnastu państw i to tam poznał Petera Brooka (wielkie nazwisko historii teatru). Jako jeden z pierwszych obcokrajowców znalazł się w zespole najbardziej prestiżowego zespołu teatralnego na świecie, czyli Comédie Française! I tak zadebiutował na narodowej francuskiej scenie tytułową rolą w "Don Juanie" Molière'a, o jego grze napisał nawet The New York Times - jeden z najważniejszych dzienników w USA. Parę lat temu został socjetariuszem honorowym, czyli aktorem Comédie-Française na emeryturze. Ten tytuł nie tylko jest uznaniem dla kariery artysty, ale ma również obowiązek imię teatru, a także propagować jego działalność na świecie. Obecnie jest dyrektorem Teatru Polskiego w Warszawie.