Opis
Jeżeli mowa o najbardziej znaczących Polakach w ostatnich stu latach, nie może wśród nich zabraknąć postaci Józefa Piłsudskiego. Przed rokiem 1918 był on działaczem niepodległościowym, następnie polskim politykiem, dwukrotnym premierem, a pod koniec swojego życia – ministrem spraw wojskowych. Znany był ze swojej bezkompromisowości, Piłsudski miał dużo swoich wyznawców, wierzących że tylko on jest zdolny do tego, aby przywrócić Polsce dawną potęgę. Lata 20. i 30. XX wieku były również czasem, gdy w narodach Europy kwitł nacjonalizm, a narody (w tym naród polski) doszukiwały się wśród polityków silnego przywódcy, dlatego Polacy nie protestowali, gdy w 1926 roku Piłsudski siłą obalił demokratycznie wybrany rząd, aby wprowadzić autorytaryzm. W 1928 przeszedł udar mózgu i od tego czasu miał problem z operowaniem prawą ręką. Fakt ten był ścisłą tajemnicą państwową i jedną z przyczyn przez które poddał swój rząd do dymisji. Nie zaprzestał jednak swojej działalności i już 1 lipca, tuż po rezygnacji, udzielił wywiadu „Głosowi Prawdy”, w którym wypowiedział polityczną wojnę sejmowi, na dodatek używając ostrych słów, mówiąc, że posłowie zachowywali się „jakby ta sala była szynkiem. Gdy jeden mówi, piętnastu panów chodzi po sali, załatwiając jakieś prywatne interesiki – czterdziestu panów głośno między sobą rozmawia, pokazując mówcy plecy – stu panów opowiada sobie anegdotki mniej lub więcej nieprzyzwoite i tylko panowie ministrowie muszą jakoby zachowywać się w takim miejscu przyzwoicie”. W 1930 roku opozycja rządu, który kontrolowany był przez Piłsudskiego, powołała „Kongres Obrony Prawa i Wolności Ludu” w kontrze do panującego dyktatu. W odpowiedzi na to Józef Piłsudski drugi raz mianował się na prezesa Rady Ministrów i złożył do prezydenta RP wniosek o rozwiązanie parlamentu, co skutkowało tym, że posłów nie chronił już immunitet. 1 września 1930 Piłsudski spotkał się z ówczesnym ministrem spraw wewnętrznych, aby wskazać osoby, które są jego wrogami politycznymi, w celu osadzenia ich w twierdzy brzeskiej. Osadzonych bito i torturowano, lecz do dzisiaj nie wiadomo, czy Piłsudski polecił tak traktować więźniów. 11 listopada 1934 roku, po tym jak marszałek zasłabł na obchodach święta niepodległości, podano oficjalne informacje na temat stanu jego zdrowia, które ulegało pogorszeniu. Powodem tego okazał się nowotwór. Józef Piłsudski zmarł 11 maja 1935 roku. Cały kraj pogrążył się w żałobie, a pogrzeb marszałka był wielką manifestacją kultu jego osoby. Nie obyło się jednak bez zamieszek, spowodowanych przez jego przeciwników. Te szybko zostały złagodzone przez policję. Do dzisiaj jest wiele kontrowersji na temat postaci Piłsudskiego, jednak niezaprzeczalne jest to, że jego rządy uzdrowiły polską gospodarkę i zbudowały silną pozycję na arenie międzynarodowej.
Źródła:
https://wielkahistoria.pl/
https://wyborcza.pl/
