Dom zły

.01

Opis

Laureat 11 nagród na różnych, także międzynarodowych, festiwalach. Dedykacja filmu skierowana jest do jego producentki, która zmarła w czasie kręcenia filmu. Jest to opowieść o czasach PRL-u, służbach państwowych i ułomności polskiego systemu. Ostry sposób obrazowania rzeczywistości jest typowy dla Smarzowskiego. Akcja rozgrywa się jesienią 1978 roku w małej beskidzkiej wsi. W pewien ponury dzień do gospodarstwa ubogich Dziabasów przybywa mężczyzna - Edward Środoń. Gościnne, choć z początku nieufne, małżeństwo organizuje kolację dla nieznajomego; wszyscy upijają ją alkoholem. Mężczyzna nie jet świadomy, jak to spotkanie zmieni jego życie. Wdowiec, który w alkoholu szuka pocieszenia po stracie żony i pracy ruszył w Bieszczady, by "odnaleźć siebie". Droga do nowo wynajętej posiadłości nie jest łatwa: nawałnica, zepsuty pociąg. Postanawia przeczekać burzę w pierwszym napotkanym domu i tak właśnie trafia do Zdzisława i Bożeny. Głównym wątkiem produkcji jest kryminalne śledztwo przeprowadzane przez milicyjną grupę porucznika Mroza, dla której prawda nie gra kluczowej roli. Zimą, cztery lata później, podczas stanu wojennego, Środoń, jest głównym podejrzanym w sprawie, dlatego cały ten czas spędza zakłuty w kajdany. Z pozoru łatwe dochodzenie okazuje się posiadać kolejne dna i zakamarki. Porucznik odkrywa z jakim niebezpieczeństwem ma do czynienia, a także jakie konsekwencje to wydarzenie może przynieść podejrzanemu. Rozpoczyna wyścig z czasem, jednak nie każdemu zależy na odkryciu autentycznej wersji wydarzeń. Każdy chce komuś dokopać, Smarzowski pokazuje świat donosicielstwa, nielojalności, morderstw na zamówienie. Te sekwencje przeplatają się z opowieścią o mrocznej nocy. Film kręcono przez 3 miesiące na przełomie 2008 i 2009 roku w okolicach Gorlic. Scenariusz podobny jest do “NIespodzianki” Rostworowskiego, jednak twórcy w czasu jego pisania nie słyszeli o jej istnieniu. Dobór sprawdzonej już obsady Smarzowski tłumaczył: „otaczam się ludźmi, którzy dają mi bezpieczeństwo”. Zebranie pieniędzy i znalezienie odpowiedniego producenta trwało zaskakująco długo, a po ich znalezieniu zima nie była na tyle sroga, żeby zacząć zdjęcia, produkcja się przesuwała. Warto było czekać - i krytycy, i widzowie mieli piali z zachwytu: „to być może najważniejsze rozliczenie z komunizmem, na jakie zdobyło się polskie kino w ciągu ostatnich kilkunastu lat”.