Stanisław Ignacy Witkiewicz

.01

Opis

Stanisław Ignacy Witkiewicz (nazywał się dokładnie tak samo, jak jego ojciec - malarz) nazywał sam siebie Witkacym. I tak przeszedł też do historii. Był dziwakiem, narkomanem, morfinistą, jednym z najbardziej rozpoznawalnych polskich malarzy XX wieku, dramaturgiem, fotografem, filozofem, teoretykiem sztuki - słowem oryginałem, artystą niebanalnym. Jak często był niezrozumiały przez odbiorców – tak często stawał się obiektem fascynacji.
Witkiewicz związany był z Zakopanem, miejscem sztuki, artystów i gór. Przeprowadził się tam w wieku pięciu lat z powodu złego stanu zdrowotnego jego ojca. Ten również był przeciwnikiem posyłania dzieci do szkół, ponieważ uważał, że placówki edukacyjne zabijają indywidualność. Tak oto Staś kształcony był w domu. Nie oznacza to, że edukacja Witkiewicza była zaniedbana – wręcz przeciwnie! Dzięki znajomością swojego ojca otoczony był najlepszymi profesorami, którzy kształtowali w nim zamiłowanie do sztuki i literatury. Mimo sprzeciwu ojca, po zdanej eksternistycznie maturze we Lwowie, zaczął kształcić się w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, aby później odbyć liczne podróże, które umożliwiły mu poznanie najnowszych prądów malarskich.
Sztuka Witkiewicza nie należy do najprostszych w zrozumieniu. Tworzone pod wpływem substancji psychoaktywnych, natchnienia i dramatycznych przeżyć prace są mroczne, groteskowe i wzbudzają niepokój, jak na przykłada „Walka”. Jego problemy psychiczne pogłębiły się wraz z samobójstwem narzeczonej, a Witkacy zrzucił winę na siebie. Sam podzielił jej los, ponieważ będąc zwolennikiem Rosji i dowiedziawszy się o napadzie wojsk radzieckich na Polskę w 1939 roku, zażył luminal oraz cybalginę i podciął sobie tętnicę szyjną.