Henryk Stażewski

.01

Opis

Henryk Stażewski - to nazwisko trzeba znać! Był jednym z pionierów i przedstawicieli polskiego malarstwa awangardowego lat 20. i 30. XX wieku. Swoją przygodę z malarstwem rozpoczął od wykonywania obrazów w stylu impresjonistycznym i secesyjnym. Secesja, która była jednym z modernistycznych stylów, dążyła do jedności w różnych dziedzinach sztuki i charakteryzowała się bogatą ornamentyką, która często inspirowana była Wschodem. Stażewski zaczął szukać swojej własnej ścieżki artystycznej, związując się z ugrupowaniem o nazwie „Ekspresjoniści polscy”, z którymi prezentował swoje prace, np. w warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych, ale również za granicą. Stażewski bardzo dużo pracował nad formą, w ten sposób, że po okresie kubistycznych prac, zaczął interesować się konstruktywizmem i suprematyzmem, skupiając się przy tym na barwie i strukturze obrazu, którego treść była uproszczona. Swoje obrazy konsekwentnie budował na siatce pionów i poziomów, używając podstawowych kolorów (barwy żółtej, czerwonej i niebieskiej) i tzw. „niekolorów”(czarnego, białego i szarego).
W latach 30. do lat 50. w malarstwie Stażewskiego panował figuratywizm, który w przeciwieństwie do abstrakcjonizmu przedstawiał przedmioty, ludzi i zwierzęta w ich naturalnych rozmiarach. W jego dziełach dominowały wtedy pejzaże, portrety i martwa natura. Lata 50. przyniosły mu wiele nowości. Porzucił typowe malarstwo na rzecz reliefów, czyli kompozycji rzeźbiarskiej z pozostawieniem na niej tła. W pracach z początku dekady pojawiła się też fascynacja bielą, która to spowodowała u Stażewskiego refleksję nad neutralnością formy samej w sobie, badając nieskończoną liczbę konfiguracji, w jakiej mogą być te elementy ułożone.
Szczytem artyzmu Henryka Stażewskiego była seria obrazów o tytule „Redukcje”, w których zawarł pogląd, że geometria łączy sztukę wszystkich epok. Artysta tworzył minimalistyczne dzieła, przedstawiające linie ułożone w różnych kombinacjach, z przeświadczeniem, że „nie sztuką jest malowanie tego, co się widzi, ale sztuką jest umiejętność rezygnacji”.