Kapiąca się

.01

Opis

Olga Niewska była polską rzeźbiarką. Urodziła się w 1898 roku, zmarła w roku 1943 w Warszawie. W latach 1919-23 studiował pod okiem Konstantego Laszczki w Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Zadebiutowała w 1920 roku na wystawie indywidualnej w tamtejszym Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Po tym wydarzeniu wyjechała do Paryża, gdzie kontynuowała studia u Antoine'a Bourdelle'a. Na stałe wróciła do Warszawy. Twórczość Olgi Niewskiej miała charakter bardzo zróżnicowany zarówno pod względem skali, rodzaju, użytego materiału, ale tez używanych materiałów. W latach swej twórczości artystka wyróżniła trzy etapy. W pierwszym z nich inspirowała się bardzo twórczością Laszczki oraz Xawerego Dunikowskiego. Powstałe wtedy prace cechuje wyrazista charakterystyka twarzy, co widać m. in. w zaginionym „Portrecie Brunona Winawera" z 1920 roku. Drugim etapem w jej twórczości (który miał miejsce po jej powrocie z Francji) było poszukiwanie siły, monumentalności, a czasem nawet brutalności. Widać to w - zaginionym - „Portrecie marszałka Józefa Piłsudskiego” z 1926 roku. Ostatnim etapem w sztuce artystki było poszukiwanie „wyrazu bryły, spokojniejszego, który by jednak nie osłabiał monumentalności", a także "wykwintnej, eleganckiej linii". Dzieła powstałe w tym czasie miały wybitny, dekoracyjny charakter. Przykładem takiej pracy może być rzeźba „Kąpiąca się”. Została ona wykonana w 1928 roku z brązu i odsłonięta w Warszawie przez jej ówczesnego prezydenta Zygmunta Słomińksiego. Rzeźba została ustawiona na niewielkim wzniesieniu południowego brzegu Stawu Łabędziego. Ma 178 cm i waży prawie 500 kg. Przedstawia stojącą, nagą kobietę z ręcznikiem. Oddaje się kąpieli. W 1997 roku próbowano ukraść pomnik, co prawda akcja zakończyła się niepowodzeniem, ale został on wtedy solidnie uszkodzony. Naprawa „Kąpiącej się” trwała aż 20 miesięcy.

Źródła:

https://pl.wikipedia.org/