Konstanty Ildefons Gałczyński

.01

Opis

Poeta, który pisał na serwetkach i papierowych mankietach własnych koszul. Urodził się 23 stycznia 1905 roku w Warszawie. Gdy wybuchła I Wojna Światowa Konstanty wraz z rodziną ewakuował się do Moskwy, gdzie mieszkał do roku 1918. Podczas pobytu na rosyjskiej ziemi Gałczyński kształcił się w polskiej szkole. Swoje pierwsze wiersze zaczął pisać już w wieku 10 lat. Za jego pierwszy wiersz uznawane jest dzieło o tytule „Wiatr w zaułku”, który napisał pod pseudonimem - Mieczysław Zenon Trzciński. Powrót do Polski otworzył przed poetą możliwość studiowania. Wybrał on kierunek filologia klasyczna i angielska, który ukończył na warszawskiej uczelni. Przez dwa lata służył w wojsku, a po zakończeniu posługi zajął się tworzeniem poezji w grupie „Kwadryga”, do której się przyłączył. Grupa ta była swoistą konkurencją Skamandra (innej bardzo popularnej grupy poetów) i krytykowała jego poczynania. Do „Kwadrygi”, oprócz Gałczyńskiego należeli Lucjan Szenwald, Władysław Sebyła i założyciel Mieczysław Bibrowski. Pierwszą wydaną książką Konstantego jest powieść „Porfiron Osiełek czyli Klub Świetokradców”. Kiedy dostał się do niewoli, osadzony w Alrebgrabow pisał dużo wierszy, które publikowane były w podziemiu. Do najbardziej znanych jego dzieł z tego okresu należy „Pieśń o Żołnierzach z Westerplatte”. Po wyzwoleniu podróżował do Brukseli, Paryża i Rzymu, a do ojczyzny skierował swoje kroki w roku 1946. Zamieszkał wtedy w Krakowie gdzie pisał teksty dla kabaretu „Siedem Kotów”. Przeprowadził się do Szczecina, gdzie we współpracy i Heleną Kurcyusz i Jerzym Andrzejewskim stworzył Klub 13 Muz. Pod koniec życia zmuszony był, ze względów zdrowotnych, po zawale, powrócić do rodzimej Warszawy. Zmarł w grudniu roku 1853 w Warszawie, a jego ciało zostało złożone na cmentarzu na Powązkach.

Źródła:

https://pisarze.pl/